Celowym było również umieszczenie innych istotnych cech składu każdego ze środków spożywczych z myślą o odżywiających się optymalnie np. zawartość W (węglowodanów) i T (tłuszczów). Baza danych zawiera również wartości dla występujących w produktach spożywczych składników powodujących nietolerancje laktoza czy fruktoza, które można będzie wykorzystać w planowanych opcjach programu do analizy ich zawartości, w odniesieniu do kontroli tych tworzących nietolerancje cukrów i innych związków. Każdy z zawartych w bazie danych środków spożywczych posiada 9 wartości zawartości poszczególnych AMN podanych w mg na 100 g. Na podstawie tych danych dla poszczególnych produktów żywieniowych można odczytać, które z nich posiadają dużą a które małą zawartość ważnych AMN w swoim składzie.
Szczególnie polecam porównanie ze sobą wartości w ramach jakiejkolwiek kolumny dla danego AMN np. mięsa z wartościami owoców i jarzyn. Różnice zawartości AMN są często o trzy rzędy wyższe dla produktów mięsnych w stosunku do owoców czy nawet warzyw. Jak widać, już taka pobieżna analiza tych danych wskazuje, że powinniśmy szczególnie być ostrożni w planowaniu posiłków złożonych w przewadze z jarzyn i owoców co jest w ostatnim czasie modne w ogólnych zaleceniach żywieniowych. W oparciu o tak skonstruowaną bazę danych stworzyliśmy również odpowiedni program, umożliwiający po wprowadzeniu nazw składników potraw czy też listy całego jadłospisu precyzyjne obliczenie zapotrzebowania na poszczególne AMN.
System ten pozwala oczywiście na obliczanie wartości białkowej dowolnej mieszaniny podstawowych środków spożywczych, tak jak występują w zestawie posiłku lub całodniowego jadłospisu złożonego nawet z kilkunastu różnych produktów spożywczych. W takim przypadku obliczenia wartości białkowej całego dziennego jadłospisu przy pomocy tego programu trwa zaledwie moment. Próba dokonania tego z pomocą kalkulatora wymagałaby wielogodzinnych obliczeń i okazuje się nieprzydatną. Zwłaszcza gdy projektując jadłospis złożony z kilkunastu środków spożywczych dokonuje się optymalizacji najistotniejszych składników białkowych jadłospisu aby określić prawidłowo, który z 9 AMN jest aminokwasem limitującym dla całego składu posiłku co wymagałoby niekończących się czasowo obliczeń z pomocą kalkulatora. Przykłady postępowania przy określaniu wartości białkowej wieloskładnikowych posiłków przedstawię w kolejnej publikacji w drugiej części niniejszego artykułu.
Uważam, że moja metoda matematycznego wyliczania zapotrzebowania na każdy AMN z osobna jest znacznie dokładniejszą metodą wyliczania potrzebnych ilości potraw białkowych pozwalająca dokładnie kontrolować zarówno kompletny skład białek w posiłku jak i planować jego ilościowe proporcje modelując za pomocą współczesnych systemów informatycznych przyszłe posiłki wg zasad optymalnych.