Jednym z najpoważniejszych zagadek dotyczących przeznaczenia tłuszczu pokarmowego dostarczanego do chylomikronów z jelit jest brak interpretacji naukowej faktu kilkudziesięciokrotnego zmniejszenia się chylomikronów podczas ich okresu przebywania w układzie limfatycznym. Jak wspomniano powyżej chylomikrony posiadają w momencie ich tworzenia się na styku jelit i naczyń limfatycznych średnicę do ok. 500 nm a ich tzw. „reszty chylomikronowe” opuszczające układ limfatyczny wpływając do krwi przy wejściu zbiorczego naczynia limfatycznego do żyły przed ich wspólnym dojściem do serca są 20-30 razy mniejsze i posiadają średnicę ok. 10-40 nm.
Co stało się więc z brakującym tłuszczem w resztach chylomikronowych? Różnica wielkości chylomikronów na początku w stosunku do wielkości uchodzących „reszt chylomikronowych” z limfy do krwi wynosi kilka rzędów i nie może zostać przemilczana bez wiarygodnego wyjaśnienia przyczyn „zniknięcia” takich ilości tłuszczu. Taką sytuację obserwuje się jednak aktualnie w dostępnych danych literaturowych. Nigdzie nie można się doczytać konkretnego wyjaśnienia na jaki cel poszły tak duże ilości tłuszczu żywieniowego podczas swojej wędrówki w chylomikronach w limfie? Nie opisuje się nawet prawdopodobnych przyczyn tego „zniknięcia” przeważających ilości tłuszczów przepływających przez układ limfatyczny z jego systemem odpornościowym.
Usprawiedliwionym będzie postawienie tezy, że duże straty tłuszczu w limfie są spowodowane przez wykorzystanie go do celów pokrycia potrzeb energetycznych układu odpornościowego oraz do wykorzystania go do utworzenia z jego cząsteczek fosfolipidów tworzących tłuszczowe membrany nowo powstających komórek w naszych organach z udziałem limfy.
Jak już wspomniano nawet mózg i nasz centralny system nerwowy posiadają swój odrębny system odpornościowy w tzw. systemie glimfatycznym, który spełnią tą samą rolę co główny system ochronny w układzie limfatycznym. Wszystkie procesy likwidacji patogenów, resztek komórkowych tkanki mózgu i odbudowa innych aniżeli komórki nerwowe rodzajów tkanek mózgu dotyczą również ok. 50% struktury masy mózgowej. Jest to tzw. tkanka glejowa, której komórki obumierają w przeciwieństwie do komórek nerwowych. Tłuszcz tych różnorodnych komórek glejowych w mózgu i w całym centralnym systemie nerwowym nie pełni wyłącznie roli nośnika energii ale dostarcza elementy budulcowe dla tworzenia i stałej odbudowy bogatej w tłuszcz tkanki glejowej stabilizującej i izolującej strukturę nerwów w mózgu i w rdzeniu kręgowym.
Komórki glejowe izolują wszystkie elementy nerwów mózgu i centralnego systemu nerwowego dużymi ilościami tłuszczów zawartymi zarówno w membranach komórkowych jak i tłuszczem zawartym wewnątrz tych komórek. Tworzą one tzw. płaszcz ochronny izolujący ciągi nerwowe i zabezpieczają przed powstawaniem „spięć” w sygnałach elektrycznych przenoszonych przez nie do mózgu bądź od mózgu do tkanek organów położonych na peryferiach organizmu ludzkiego. Wszelkie ubytki tego „tłuszczowego płaszcza ochronnego” nerwów prowadzą do trudności w sterowaniu odruchami kończyn i przewidzianym funkcjonowaniem organów dla których te sygnały były przeznaczone.
Komórki izolujące główne aksony nerwów w narządach peryferyjnych mają swoją specyficzną nazwę „komórek Schwanna” pochodzącą od nazwiska ich odkrywcy z końca XIX w. Komórki Schwanna jak i inne komórki tłuszczowe w centralnym systemie nerwowym mają normalny i typowy dla większości ludzkich komórek proces ich odnowy i NIE są pod tym względem porównywalne z komórkami nerwowymi.
W tym momencie pozwalam sobie ponownie na własną interpretację i opisanie własnej hipotezy odnośnie zidentyfikowania rzeczywistych przyczyn powstawania „nieuleczalnych” procesów chorobowych zakłócających nieodwracalnie pracę mózgu i całego systemu nerwowego.